پک عمیقی به سیگارش زد و چشم دوخت به چراغهای روشن شهر
صدای رادیو، حجم خالی خانه را پر کرد
آغازِ سالِ یک هزار و سیصد و نود هجری شمسی ....
گفت : " عیدت مبارک."
صدایش گرفته بود ...
زل زدم به چشمهایش که داشت هی قرمز تر می شد.
گفتم : " عید مال شماهاس"
اشکش چکید .... سرش را پایین انداخت ...
آرام گفت : "هنوز تا اجرایِ حُکـ....."
صدایش با صدای بلندگو در هم آمیخت...
ـــ وقت ملاقات تمام است ...
گفت: دلم نمی خواهد پای یک انتخاب اشتباه بمانی،
نمی خواهم اشتباه بزرگت باشم!
و رفت ...
پیرمرد، قسم راستش، چشمهای یونسش بود.
کم می گفت، اما وقتی چشمهایش ریز می شد، رگ گردنش ورم می کرد و می گفت : به چشمهایش قسم!! دیگر کسی نه نمی گفت، حتی اگر پیرمرد ادعا کرده بود که ماست سیاه است و ذغال سفید... چشمهای یونس حرمت داشت، نه تنها برای پیرمرد که برای همه ی مردم ده، آخر همه، کوچک و بزرگِ ده دیده بودند که چشمهای یونس، همان چشمهای سیاه و خیره، یک شب میان روضه، نورش برگشت! میان روضه ی عباس...!