قفسم را می‌گذاری در بهشت!

با من چه باید بکنی که به میله‌هایم، به فضای تنگم، به دیواره‌ها، آن چنان مأنوسم که اگر در بگشایی پر نخواهم زد؟!
بال‌هایم چیده نیست، پایم بسته نیست که نیازی به این همه نیست، در من خاطره‌ی درخت مرده است، آبی رنگ امسال نیست و واژه آسمان مرا یاد هیچ چیز نمی‌اندازد.
من صحنه را سالهاست که ترک کرده‌ام ...

خدا خانه دارد/ فاطمه شهیدی